• Slow Food in cijfers
• Langzaam versus snel
• Ark van de Smaak
• Heeft iemand gehoord van een rode koe?

De Italiaan Carlo Petrini, radiojournalist en culinaire criticus, protesteerde nadat hij in de historische wijk van Rome, vlak naast de beroemde Spaanse Trappen, hiervan hoorde tegen de oprichting van McDonald’s en drukte dit uit door de oprichting van de Slow Food-beweging en -cultuur.

Het is niet zonder betekenis dat juist op het Apennijnse schiereiland de meedogenloos oprukkende McDonaldisering heftige reacties opriep. Enerzijds zijn de autoriteiten van Rome trots op de gigantische toename van toeristen die naar de Eeuwige Stad komen, anderzijds willen de inwoners en eigenaren van traditionele restaurants dat Italië zijn culinaire identiteit behoudt.

Slow Food in cijfers

Vandaag heeft de beweging ongeveer 100.000 leden in meer dan 150 landen. In de Italiaanse stad Bra werken ongeveer 100 mensen aan de promotie van de Slow Food-trend, en ongeveer 800 vrijwilligers in heel Italië, die lokale instellingen leiden, zorgen ervoor dat we niet vergeten dat Italië een land is dat onlosmakelijk verbonden is met kwalitatief hoogstaande voeding. De beweging werd beroemd door haar campagne ter bescherming van vier traditionele Amerikaanse kalkoenrassen door de aankoop van 4.000 eieren en het grootbrengen van de uitgekomen kuikens.

Langzaam versus snel

Een van de belangrijkste doelen van de langzame beweging is educatie, de terugkeer naar authentieke gerechten, het herstel van gezonde, volwaardige maaltijden op basis van producten van de hoogste kwaliteit voor de huiselijke keuken. Het idee staat in schril contrast met fastfoodgerechten, die snel worden bereid, gemakkelijk verkrijgbaar zijn en zich kenmerken door een hoog gehalte aan verzadigde vetten, suiker, zout en bovendien calorierijk zijn. Het consumeren van dergelijke gerechten kan leiden tot overgewicht, hart- en vaatziekten of leveraandoeningen. Dit zijn niet de enige verschillen. Het domein van fastfood is ook het slechte menu, dat ongeacht de breedtegraad niet van elkaar verschilt. Het doel van Slow Food is juist het herstel van biodiversiteit. De alternatieve beweging zet zich in voor gezonde maaltijden die het gehemelte plezieren en gezondheidsvriendelijk zijn.

Ark van de Smaak

Op de Italiaanse voedselbeurs nabij Turijn, in Milaan of Parma kunt u zelf zien hoe vertegenwoordigers van Italiaanse plantages, producenten of distilleerderijen aan hun stands mooi over voedsel spreken. We prijzen huisgemaakte tagliatelle, polenta, Carnaroli met truffels, Toscaanse olijven, balsamicoazijn uit Modena of citroenen uit Sorrento. Het is geen wonder dat juist zij op het idee kwamen om steeds meer vergeten smaken te beschermen. Het idee ontleent zijn naam aan de bijbelse Ark van Noach. Ditmaal moet de bescherming niet alleen de wereld van de fauna omvatten, maar ook die van de flora. Het doel van de Ark van de Smaak is het herstel van biodiversiteit. Het blijkt dat in het Europa van de 20e eeuw tot wel 75% van de voedingsmiddelen simpelweg verdwenen is. Het percentage omvat zowel planten als vee.

Heeft iemand gehoord van een rode koe?

Het is moeilijk te verwachten dat iedereen van ons een expert is in varkensrassen, maar het is een grote curiositeit dat de Slow Food-beweging een rode koe heeft beschermd die alleen in Klein-Polen leeft. Oscypek-kaas, die door herders wordt gemaakt, mag ook het logo van de Slow Food-beweging gebruiken, namelijk de rode slak. Wereldwijd zijn al honderden producten gedekt, waaronder: wereldberoemde Marokkaanse arganolie, Chileense kippen die blauwe eieren leggen, Slatko-pruimen uit Bosnië en Herzegovina, zwart Gascogne-varken uit Frankrijk of Tibetaanse jakmelkkaas. Het klinkt allemaal extreem exotisch, maar als arganolie zo’n carrière heeft gemaakt, waarom zouden andere producten dan niet ook maar een schijn van kans hebben? Ook als ze geen buitenlandse markten veroveren, blijven ze een lokale attractie.

Het waren de Italianen die zich verzetten tegen de popularisering van Fast and Unified Food. De Italiaanse kok is een kunstenaar, bij fastfood is alles vastgelegd, geregeld, geen smaakzin gevraagd, verwijzingen naar de eetcultuur van de regio. Een fastfoodburger smaakt in Lima net zo als in Warschau of Rome. Italiaans Slow Food streeft ernaar zijn culinaire identiteit niet te vergeten, die onlosmakelijk verbonden is met de geschiedenis van de regio en haar cultuur.